Архіў нумароў:

Яўгенія Носарава

_____________________ Дзе цяпер неба? Вершы	* * * Калі два люстэркі змясціць насупраць ці калі вочы ў вочы – глядзець несупынна: нараджаецца новы сусвет. Калі ў вокнах загараюцца штучныя сонцы ці калі вочы ў вочы – глядзець несупынна: нараджаюцца новыя зоркі. Калі б’юцца ўшчэнт люстэркі ці калі вочы ў вочы – глядзець несупынна: нараджаюцца новыя мары. Калі ў вачах загараюцца штучныя зоркі ці калі вочы насупраць – толькі два разбітыя люстэркі: нараджаецца новае мора. * * * Зоркі, ліхтары змяшаліся навокал. Дзе цяпер неба? * * * Са мною чамусьцi вiтаюцца лiхтары. Напэўна ведаюць, Што мару спусцiць iх з ланцугоў. Каб i на зямлi, як на небе, жылi зоркi. Свабодныя. * * * Касiяпея – пачатак сайту нябёсаў – раскажа усiм, дзе знаходзiцца планета, якая коцiцца па ступнях. Але не кожны ўмее арыентавацца па сетцы не лiчбавай, а зоркавай. Вось i коцiмся ў адзiноце. * * * Па дарозе дамоў я сустрэла шмат ліхтароў. Па дарозе дамоў я сустрэла аблокі. Яны па небе плылі, нібы богі, бо прыцягвалі вочы ва ўсіх зноў і зноў. У нейкім дзіўным маленні сустракаліся вочы і позіркі. У нейкім дзіўным маленні яны былі у адзінстве. І на небе на гэтым, і толькі на ім, былі яны шчырымі, нібы ў дзяцінстве. Дзьмухаўцы Суровы свет наш, але і ў ім сустракаюцца светлыя і добрыя людзі, якія ўсёй душою, усім сэрцам любяць і іншых людзей, і прыроду, і ўсю планету. Пасля смерці яны ўсе, канечне ж, трапляюць на неба. Там вельмі добра, але ж яны – Зямлю любяць!.. Тужліва ім там... Даведаўся пра гэта Бог і дазволіў ім глядзець па начах скрозь маленькія дзірачкі ў небе на Зямлю. І людзі гэтыя, а дакладней – душы, сталі начамі глядзець з нябёсаў сваімі яснымі вачыма. На Зямлі людзі думаюць, што гэта зоркі, а гэта – вочы добрых людзей. Але ўначы амаль усе спяць – і зноў душы засмуціліся. Сталі прасіць Бога хоць на некалькі дзянькоў дазволіць глядзець на свет днём. А Бог добры і міласэрны – ён ператварыў іх у дзьмухаўцы, якія вясной і летам глядзяць на свет сваімі зорачкамі-вочкамі. А калі іх час канчаецца – з лёгкімі пушынкамі ляцяць душы назад на нябёсы. А там, гледзячы скрозь дзіравае неба, мараць аб новай вясне. * * * На стале, у шафе, на падлозе – кнігі. Яны мае сваякі – хто параду дасць, а хто, у шкоду свайму здароўю, скінецца з верхняй паліцы ды па галаве храсне. * * * Хачу дадому. Назбіраю дзьмухаўцоў сівых. Палячу.